Hij was net terug uit het ziekenhuis.
Zijn hart.
Na het eten ging hij nog even een blokje om.
In de gang voelde hij zich niet goed.
Met zijn vrouw aan de ene kant
en ik aan de andere kwamen we in de kamer.
Daar zakte hij neer.
En ik bleef bij hem, terwijl het alarmnummer werd gebeld.
Ik stelde hem gerust, dat het allemaal wel goed zou komen.
Hij was dood toen de ambulance arriveerde.
Niets meer aan te doen.
Ik was net een paar maanden in opleiding om zorg professional te worden. Hoe kon ik weten dat het niet meer goed zou komen?
Tot ik terug kon kijken op jarenlange ervaring en diverse zorg gerelateerde opleidingen. Toen wist ik nog steeds niet wanneer het wel of wanneer het niet meer goed zou komen.
Hoe meer ik wist, hoe meer te weten kwam wat ik nog niet wist.
Misschien had ik hartmassage moeten toepassen, misschien had ik hem moeten ontraden om na het eten nog een wandeling te maken maar het kwam niet in me op.
Ik kon alleen maar denken; Hou hem vast, zorg dat hij weet dat hij niet alleen is.
Met de kennis en ervaring die ik toen had en nu heb, geloof ik dat ik het goede heb gedaan.