Het waren twee telefoontjes, of eigenlijk drie.
En een ritje naar het ziekenhuis waar ik, ooit, mijn opleiding volgde.
Het was een dag die gewoon voorbij ging,
toch ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.
Meer dan vier jaar geleden en ik weet
nog welke kleren ik droeg;
welke route ik liep, de dag daarna.
Ik had zo vaak op het snijvlak tussen dood en leven gestaan,
Maar toen was ik zorg professional;
gewapend in mijn uniform,
in functie,
ik kon mij verschuilen achter belangwekkende taken.
Nu als zus, dochter en moeder
stond ik met lege handen.
De dag ging gewoon voorbij.
Het verdriet ging door.
‘Je zou eens moeten voelen, wat ik voel!’ beet een patiënt mij toe, nadat ik hem had aangespoord om uit bed te gaan. Ik dacht nog; dat zou effe lekker zijn- als ik alle pijn zou moeten voelen die de mensen die ik verpleegde zelf zou moeten voelen… dan zou ik mijn werk niet meer kunnen doen.
Zodra je een ervaring hebt als patiënt of als naast familielid van een patiënt blijkt het inderdaad een stuk lastiger om je nog veilig te voelen in je uniform. Laat staan dat je je nog kunt verbergen achter infuuspompen, katheter zakken of rapportages. In één klap overzie je wat er is. Meer dan je lief is.
Ga maar even bij de pakken neer zitten. Laat de boel, de boel. Ik hoop dat je, als het jouw tijd is, het werk wilt verrichten dat nodig is. De zware arbeid die de beproevingen die je hebt doorstaan, omzet naar waardevolle kennis en ervaring als zorg professional. Maar vooral als mens.
liefs, Mieneke