Eigenlijk ken ik haar niet.

Ik weet ongeveer waar ze woont. Daar houdt het mee op.

Maar als ik haar tegenkom zwaait ze zo uitbundig naar me, alsof ik haar beste vriendin ben. En dat is aardig. Heel aardig.

Zo was er ook een gemeenteambtenaar. Hij zocht contact met een moeder. Haar zoon was onlangs verhuist naar een beschermde woonvorm. Zijn vervoermiddel; een duofiets met trapondersteuning was bij haar in de schuur blijven staan. Met die fiets kon ze hem in de weekenden ophalen en wegbrengen. En in het weekend konden ze samen naar de stad fietsen of op visite gaan bij vrienden en kennissen.  Zelf betaalde de zoon al ruim zes jaar maandelijks mee aan het gebruik van zijn fiets, de gemeente betaalde mee. Nu de zoon naar een buurgemeente was verhuist wilde de gemeente de huur van de fiets, per direct, opzeggen. De moeder had om tijd gevraagd. Ze wilde de fiets graag houden.

De gemeenteambtenaar wilde komen praten. Hij dronk een kopje thee en zag de vrolijke foto’s aan de wand van de zoon. Hij vertelde openhartig over zijn eigen ‘zorgen’kind. En hij luisterde naar de moeder.

Toen hij weg ging stelde hij haar gerust. Hij had het meteen gezien. Deze moeder met haar bewerkelijke zoon konden de fiets goed gebruiken. Hij zou wat gesprekken aan gaan. Een beetje trekken, een beetje duwen aan de ambtelijke molen. Maar ze mocht er vanuit gaan dat de fiets mocht blijven. En dat is aardig. Heel aardig.