Nietsvermoedend doe je dat waar je voor opgeleid bent. Je zet je in. Laat je van je beste kant zien. Je brengt je kinderen over griezelig lege wegen naar de opvang. Jij wel. Omdat je een essentieel beroep hebt. Je gaat aan het werk, terwijl anderen thuis blijven. Je komt in situaties terecht waarin je veel liever niet zou zijn. Maar je voelt je, op een bepaalde manier, ook helemaal op je plek.
Je weet wel dat je dit werktempo niet heel lang kan volhouden. Je weet ook wel dat wat je nu allemaal meemaakt zo’n diepe indruk bij je zal achterlaten dat het nog maar de vraag is of je straks gewoon je leven weer kunt oppakken. Je bent je er van bewust dat de wachtlijsten in de zorg alleen maar langer zijn geworden en dat er waarschijnlijk geen tijd is om even op adem te komen.
De vraag is alleen; wat kan je doen om te voorkomen dat je valt?
Doen waar je goed in bent zonder je eigen belangen, je eigen behoeften uit het oog te verliezen… Is dat wel mogelijk?
Hoop je stiekem dat anderen opkomen voor jouw belangen? Hoop je dat beleidsmedewerkers, leidinggevenden, directieleden en de overheid er voor gaan zorgen dat je krijgt wat je nodig hebt om bij te komen? Zodat je op termijn weer kunt doen waar je goed in bent?
Eerlijk gezegd vind ik dat je best zou mogen verwachten dat nu anderen voor jou gaan zorgen. Dat je gewoon even rustig achterover kan leunen zonder dat er een nieuw moreel beroep op je wordt gedaan. Want ja, straks komen alle mensen weer naar het ziekenhuis die hun klachten even geparkeerd hadden, maar nu wel echt geholpen willen worden. Ik hoop met jou dat beleidsmedewerkers, leidinggevenden, directieleden en de overheid begrijpen wat jij nodig hebt.
Maar eerlijk gezegd heb ik er niet zoveel vertrouwen in.
Eerlijk gezegd ben ik bang dat je vooral zelf moet opkomen voor je belangen. Jij zult duidelijk moeten maken waar jij behoefte aan hebt. Of het nu om tijd gaat, geld of specifieke secundaire arbeidsvoorwaarden. Wees verstandig en zorg goed voor jezelf. Want laten we wel wezen; zonder jou zijn we nergens. En als jij niet voor jezelf zorgt; wie zorgt er dan straks voor ons?