Blijkbaar maak ik vaak een nogal onbeholpen indruk.
Lijkt het alsof ik maar wat aan klungel.
Een kip zonder kop.
Doe nou maar gewoon wat ik zeg.
Krijg ik dan te horen.
Ook als ik, volgens mij, voorstel om te overleggen.
Dat ziet er waarschijnlijk ook heel hopeloos uit.
Als ik heel erg mijn best doe om iets voor elkaar te krijgen, dan wordt me gezegd;
stop er toch mee.
Als ik probeer om iets los te laten, dan vinden anderen dat ik niet mag opgeven.
Al die ongevraagde adviezen roepen, bij mij althans, nogal wat weerstand op. Ik vind het niet prettig als anderen mij gaan vertellen wat ik wel of juist niet moet doen. Ik geloof dat ik beter af ben als ik de tijd krijg om zelf te bepalen wat ik wil. Maar het valt niet mee om nog te weten wat ik precies wil als ik de meningen van anderen krijg voorgeschoteld.
Ontwikkelingsgerichte trainingen zijn er voor om aan te sluiten bij wat ik wel weet. Door middel van vragen kan ik er achter komen wat ik wil en wat bij mij past.
Wat ik eigenlijk wel weet, maar wat, door de tijd heen, een beetje op de achtergrond is geraakt.
Mijn nieuwste training gaat over trekken en loslaten. Hierbij alvast de inleiding.
Mocht je nieuwsgierig zijn naar de verdere inhoud? Stuur me even een berichtje