Ontwikkelingsgerichte opleidingen voor zorg professionals
Bijna stampvoetend kwam ze thuis.
Voor Nederlands moest ze de spellingsregels uit haar hoofd leren.
Belachelijk.
Ze past ze moeiteloos toe, dankzij haar taal gevoel.
Die regels gaat ze dus echt niet leren. No way!
Met ontwikkelingsgericht leren wil ik dus ook echt niet dat je dingen gaat leren die je al weet en kan toepassen. Het lesmateriaal is zo gemaakt dat je dat kunt leren wat jij belangrijk vindt, wat jij nodig hebt om jouw werk in de zorg te kunnen blijven doen.
Liefs, Mieneke
Vol bewondering keek ik naar mijn ervaren collega. Wat zij kon, dat moest ik nog allemaal leren.
Tot ik geleerd om sondes in te brengen, medicatie toe te dienen en infuuspompen in te stellen.
Toen keek ik vol bewondering naar mijn collega met nog meer ervaring. Wat hij kon, dat moest ik nog allemaal leren.
Tot ik arterielijnen in elkaar kon zetten, beademingsapparatuur kon instellen en bloed kon afnemen.
Toen keek ik vol bewondering naar collega’s die hun kennis en ervaring toepasten tijdens het werk. Dat ze soms iets juist niet, andere keren dat juist wel deden. Wat zij konden, dat moest ik nog allemaal leren.
Tot ik er achter kwam dat het nooit ophoudt. Dat er altijd nieuwe kennis voorhanden is. Dat je steeds nieuwe ervaringen op doet.
Het is niet je kennis en ervaring waarmee je een goede zorg professional wordt, het is je instelling om steeds nieuwe kennis en ervaring op te willen doen.
Hij was net terug uit het ziekenhuis.
Zijn hart.
Na het eten ging hij nog even een blokje om.
In de gang voelde hij zich niet goed.
Met zijn vrouw aan de ene kant
en ik aan de andere kwamen we in de kamer.
Daar zakte hij neer.
En ik bleef bij hem, terwijl het alarmnummer werd gebeld.
Ik stelde hem gerust, dat het allemaal wel goed zou komen.
Hij was dood toen de ambulance arriveerde.
Niets meer aan te doen.
Ik was net een paar maanden in opleiding om zorg professional te worden. Hoe kon ik weten dat het niet meer goed zou komen?
Tot ik terug kon kijken op jarenlange ervaring en diverse zorg gerelateerde opleidingen. Toen wist ik nog steeds niet wanneer het wel of wanneer het niet meer goed zou komen.
Hoe meer ik wist, hoe meer te weten kwam wat ik nog niet wist.
Misschien had ik hartmassage moeten toepassen, misschien had ik hem moeten ontraden om na het eten nog een wandeling te maken maar het kwam niet in me op.
Ik kon alleen maar denken; Hou hem vast, zorg dat hij weet dat hij niet alleen is.
Met de kennis en ervaring die ik toen had en nu heb, geloof ik dat ik het goede heb gedaan.
Het werd haar echt te veel.
Bijna ongemerkt waren er steeds meer taken op haar bordje terecht gekomen.
Ze had ze laatst eens zitten tellen.
Geen wonder dat ze zo moe was.
Dat ze nergens meer zin in had.
Ze was naar de leiding gestapt.
Aangeven dat de taken anders verdeeld moesten worden.
Dat het haar echt te veel werd.
De leiding zou het meenemen.
Oppakken.
Binnen twee weken.
Maar er gebeurde niets.
Ook niet na twee weken.
Ze sprak de leiding er op aan.
Ze kreeg de volgende reactie;‘ Ze liep toch nog steeds vrolijk over de gang? Ze deed toch nog steeds al haar werk?’
De inschatting van de leiding was; ‘dat het allemaal wel mee viel- dat het niet zo’n vaart zou lopen’.
En zij maar denken dat ze zich professioneel had opgesteld.
Het waren twee telefoontjes, of eigenlijk drie.
En een ritje naar het ziekenhuis waar ik, ooit, mijn opleiding volgde.
Het was een dag die gewoon voorbij ging,
toch ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.
Meer dan vier jaar geleden en ik weet
nog welke kleren ik droeg;
welke route ik liep, de dag daarna.
Ik had zo vaak op het snijvlak tussen dood en leven gestaan,
Maar toen was ik zorg professional;
gewapend in mijn uniform,
in functie,
ik kon mij verschuilen achter belangwekkende taken.
Nu als zus, dochter en moeder
stond ik met lege handen.
De dag ging gewoon voorbij.
Het verdriet ging door.
‘Je zou eens moeten voelen, wat ik voel!’ beet een patiënt mij toe, nadat ik hem had aangespoord om uit bed te gaan. Ik dacht nog; dat zou effe lekker zijn- als ik alle pijn zou moeten voelen die de mensen die ik verpleegde zelf zou moeten voelen… dan zou ik mijn werk niet meer kunnen doen.
Zodra je een ervaring hebt als patiënt of als naast familielid van een patiënt blijkt het inderdaad een stuk lastiger om je nog veilig te voelen in je uniform. Laat staan dat je je nog kunt verbergen achter infuuspompen, katheter zakken of rapportages. In één klap overzie je wat er is. Meer dan je lief is.
Ga maar even bij de pakken neer zitten. Laat de boel, de boel. Ik hoop dat je, als het jouw tijd is, het werk wilt verrichten dat nodig is. De zware arbeid die de beproevingen die je hebt doorstaan, omzet naar waardevolle kennis en ervaring als zorg professional. Maar vooral als mens.
liefs, Mieneke
Als verpleegkundige wist ik vrij goed hoe ik moest zorgen voor anderen.