Ineens gaat het niet meer.
Nou ja, het ging al wat langer niet zo lekker. Maar nu gaat het helemaal niet meer. Je voelt je niet gewoon moe; je bent uitgeput. Je ziet overal tegenop. En dan moet de dag nog beginnen… Natuurlijk sleep je jezelf wel weer je bed uit. Wat moet je anders. Maar als je denkt aan alles wat je nog moet doen, dan is het alsof het licht uit gaat. Met geen mogelijkheid lukt het nog om in beweging te komen. Kortsluiting in je hoofd. Verkrampte spieren. Moeite met ademhalen.
Voor anderen zorgen kostte je al zoveel energie. Nu kan je eigenlijk niet eens meer voor jezelf zorgen.
Geen paniek.
Je voelt het goed. Het gaat niet meer. Er zit niets anders op dan te stoppen. Met je werk. Met zorgen voor. Met alles waar je altijd zo druk mee bent. Je lichaam geeft het duidelijk aan. Het is genoeg geweest. Je hebt geen keuze meer. Het is tijd om te luisteren naar je lijf. Dat is niet makkelijk want je hebt alle signalen zolang genegeerd. Je ben het zo gewend om niet te voelen wat er is. Om gewoon weer door te gaan. Maar dit is het moment. Je moet wel.
Thuis zitten. Het klinkt wel lekker. Met een kopje thee. Op de bank. Filmpje kijken. Rust maar lekker uit. Neem het er maar even van. Doe maar waar je zin in hebt.
Het klinkt inderdaad wel lekker. Ondertussen is het je wel duidelijk dat het vooral moeilijk is. Er is teveel gebeurd. Ook al werk je niet, er moet nog steeds zoveel. Terwijl je nergens zin in hebt. Alles kost zoveel energie. En je bent zo moe.
Ik schrijf deze woorden speciaal voor jou. Niet dat ik precies weet wat jij nodig hebt in deze moeilijke tijd. Ik weet niet hoe jij je voelt, op dit moment. Ik weet niet wat je hebt meegemaakt. Het enige wat ik weet is dat je het zwaar hebt. Meer hoef ik niet te weten.
Mensen zijn snel geneigd om het leed van de ene te vergelijken met het leed van de ander. We menen dat er gradaties zijn in leed. Onze sympathie gaat het meest uit naar degene die volgens ons beoordelingsvermogen het grootste leed moet dragen. En jij, hebt hier, op dit moment, helemaal niets aan.
Ik leerde, tijdens mijn opleiding, ooit een definitie van pijn. ‘Pijn’ is wat de patiënt aangeeft als pijn. Wat je ook voelt, het is wat het is. Het is niet goed, het is niet verkeerd. Je omgeving zal misschien geneigd zijn om te zeggen dat het wel meevalt, dat er nog zoveel is om dankbaar voor te zijn, dat het volgende week vast beter gaat en dat het nog veel erger had gekund. Je zegt dat waarschijnlijk ook tegen jezelf. Je spreekt jezelf streng toe door te zeggen dat het wel meevalt, dat er nog zoveel is om dankbaar voor te zijn, dat het volgende week vast veel beter gaat en dat het nog veel erger had gekund.
Neem van mij aan, je bent beter af als je, in alle eerlijkheid, zelf mag aangeven hoe het met je gaat.
In de komende tijd wil ik een stukje met je meelopen. Het maakt mij niet uit waar we naar toe gaan. Als je twee stappen vooruit doen en dan weer drie naar achteren; ik ga met je mee. In jouw tempo. Onderweg wil ik je wat vertellen. Over hoe moeilijk het kan zijn om eerlijk te zijn. Naar anderen, maar vooral ook naar onszelf. Ik wil je vertellen over hoe ‘vast’ we zitten aan gewoontes die we ooit hebben aangeleerd. Hoe deze gewoontes ons in de weg kunnen zitten. Omdat we niet meer zijn, wie we ooit waren. Onze rol is door de jaren heen veranderd. Ik zal je vragen hoe dat voor jou is. Ik zal je van alles vragen. Je hoeft me niet overal antwoord op te geven. Ik hoop dat je, aan het einde van onze wandeling, weer wat zicht hebt op jouw plek in het leven. Dat je ideeën hebt over wat je wilt, met jouw pijn, jouw verdriet en jouw pijn. Maar ook met jouw verlangens en jouw talent.
Zullen we dan maar?
1. Wees succesvol in het falen
2. Denk en voel
Doe energie op
Vertrouw op jezelf
Vraag hulp
En nu verder